Optymalizacja technologii uprawy truskawki deserowej wymaga od plantatora uwzględnienia wszystkich istotnych aspektów agrotechnicznych, począwszy od doboru odmiany i prawidłowego przygotowania stanowiska, a skończywszy na precyzyjnym harmonogramie nawożenia, dopasowanym do wymagań odmianowych.
Najczęstsze błędy związane są z zaniechaniami i uproszczeniami na etapie wyboru i przygotowania stanowiska. W świadomości wielu plantatorów wciąż pokutuje pogląd, iż truskawka jest gatunkiem o niewielkich wymaganiach glebowych, który można uprawiać niemal na każdym stanowisku. Ta przestarzała hipoteza powstała w czasach dominacji ekstensywnych upraw przemysłowych odmiany ‘Senga Sengana’ i nijak się ma do wymagań dzisiejszych odmian deserowych. W intensywnej uprawie wysokowydajnych odmian truskawki istnieje ścisła korelacja pomiędzy żyznością gleby, a wielkością osiąganego plonu – im lepsze stanowisko, tym wyższy plon. Podstawową cechą gleby przeznaczonej pod uprawę truskawki powinna być jej dobra przewiewność i przepuszczalności, co jest szczególnie cenne w rejonach (lub w sezonach) o dużej sumie opadów. Nasadzenia na stanowiskach z zalegającą na nich wodą lub o wysokim poziomie wody gruntowej należy od razu planować uprawę na zagonach (wałach), których wysokość musi zapewnić bezpieczeństwo sytemu korzeniowego nawet podczas obfitych opadów.
Większość plantatorów docenia rolę analizy chemicznej gleby, jednak nieliczni zdają sobie sprawę jak ważny jest sposób pobrania prób. Aż 70% błędów podczas analizy wynika z niewłaściwego pobrania prób glebowych. Prawidłowy podział nasadzeń na kwatery, różniące się schematem nawożenia lub odmianą, odpowiednia głębokość pobierania prób oraz odpowiednia ilość prób średnich, składająca się na reprezentatywną próbę zbiorczą, to podstawowe wymogi gwarantujące miarodajność oraz wiarygodność otrzymanych wyników.
Częstym błędem popełnianym przez plantatorów truskawki jest zaniechanie nawożenia organicznego, będącego podstawowym sposobem poprawy żyzności gleby. Bezdyskusyjnie najlepszym nawozem organicznym jest dobrej jakości, przefermentowany obornik, zastosowany w dawce dopasowanej do rodzaju gleby (z reguły jest to od 15 do 30 ton na hektar). Stosując pełną dawkę obornika należy pamiętać, iż nawóz ten zawiera średnio 0,4% azotu, z czego 1/4 tego składnika znajduje się w formie mineralnej (NH3–, NH4+) dostępnej dla roślin od momentu posadzenia. Z dawką 30 ton obornika plantator wnosi 120 kg azotu na hektar, z czego 30 kg N jest od razu dostępne dla posadzonych roślin. Jest to ilość wystarczająca dla każdej odmiany, a dodatkowe nawożenie azotowe przed lub po posadzeniu jest zbędne. Nadmiar azotu jesienią niebezpiecznie wydłuża wegetację, co stwarza ryzyko powstania przemrożeń podczas mroźnej i bezśnieżnej zimy. Oczywiście pozostałe składniki pokarmowe zawarte w oborniku również powinny być uwzględnione w bilansowaniu nawożenia, aczkolwiek ryzyko przenawożenia fosforem, potasem, wapniem lub magnezem z obornika jest znikome. Dla plantatorów nie mających możliwości zastosowania tradycyjnego nawożenia organicznego (obornik, kompost, podłoże popieczarkowe) alternatywą jest odpowiednio dobrany gatunkowo przedplon przeznaczony w całości na przyoranie
Dr hab. Zbigniew Jarosz, Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie/materiały TSW 2018
Wszystkich zainteresowanych aktualnymi zaleceniami dotyczącymi uprawy truskawek zapraszamy na Akademie Uprawy Truskawek, które w tym roku będą odbywać się w dwóch lokalizacjach:
———————————————————–
10 marca – Wrocław – kliknij i zobacz szczegółowy program
———————————————-
11 marca – Czerwińsk nad Wisłą – kliknij i zobacz szczegółowy program
