Prof. dr hab. Eberhard Makosz (1932-2018)

Z ogromnym smutkiem zawiadamiamy, że 29 maja zmarł prof. dr hab. Eberhard Makosz, wieloletni przewodniczący TRSK, Wielki Człowiek i sadownik, który odmienił oblicze polskiego sadownictwa. Zawsze stał na straży polskiego sadownictwa. Był inicjatorem zmian, które odmieniły polskie sady.

To za sprawą prof. Eberharda Makosza udało się w latach 80-tych wprowadzić intensywny model sadu jabłoniowego. Kolejne rewolucyjne zmiany dotyczyły nowych modeli sadów gruszowych, śliwowych i czereśniowych. Zawsze pamiętał również o owocach jagodowych, w przypadku których od początku istnienia naszego portalu zawsze wskazywał ważne i konieczne do realizacji kierunki zmian. Dla nas redaktorów był zawsze wzorem pracowitości, wizjonerem, którego pomysły inspirowały do pracy, nadając jej zawsze właściwy kierunek. Mimo problemów zdrowotnych, jakie doskwierały mu w ostatnich latach, do końca był aktywny zawodowo, czego przykładem jest chociażby zorganizowana 22 marca na UP w Lublinie konferencja pt. „Zagrożenia w polskim sadownictwie i sposoby ich złagodzenia”.

Eberhard Makosz urodził się 23 marca 1932 r. w Lichyni (woj. opolskie). Syn Pawła Makosza i Jadwigi Makosz (z domu Malajka). Od 1949 roku – pracował w Zakładzie Ogrodniczym w Strzelcach Opolskich, po zdaniu małej matury rozpoczął pracę w państwowym technikum ogrodniczym w Pruszkowie koło Opola. Pracując tam w latach 1952 – 56 zdał eksternistycznie maturę. W 1956 roku, po zakończeniu pracy w PTO w Pruszkowie rozpoczął prace w Zakładzie Naukowym Instytutu Sadownictwa w Dąbrowicach koło Skierniewic. W 1956 r. rozpoczął zaoczne studia w SGGW w Warszawie. Po zakończeniu pracy w Dąbrowicach rozpoczął pracę w Zakładzie Naukowo-Badawczym Instytutu Sadownictwa w Brzeżnej. Studia rolnicze I stopnia zakończył w 1963 r. W 1963 r. rozpoczął studia II stopnia eksternistyczne na Wydziale Ogrodniczym w SGGW w Warszawie. Studia magisterskie ukończył w 1965 r. Tytuł doktora nauk rolniczych SGGW uzyskał w 1970 r. Habilitował się w zakresie ekonomiki ogrodnictwa w ISiK w Skierniewicach w 1982 r. W 1990 r. otrzymał tytuł prof. nadzw. Akademii Rolniczej w Lublinie, tytuł profesora zwyczajnego nauk rolniczych uzyskał w 1997 r.

Przez wiele lat pracował jako asystent i adiunkt w Zakładzie Doświadczalnym ISK w Brzeznej (1963–1983), funkcję dyrektora sprawował tutaj w latach 1971–1981, był wiceprezesem Związku Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej w Nowym Sączu (1983–1987), kierownikiem oddziału terenowego COBRO w Nowym Sączu (od 1988 r.). Przez wiele lat związany były z Uniwersytetem Przyrodniczym w Lublinie (wówczas Akademią Rolniczą), na której w latach 1991-1995 były kierownikiem Katedry Nasiennictwa i Szkółkarstwa Ogrodniczego AR w Lublinie, a następnie kierownikiem Katedry Ekonomiki Ogrodnictwa (1995–2002).

Prof. Eberhard Makosz zaangażowany był również w działalność wielu krajowych jak również międzynarodowych organizacji był: członkiem prezydium Komitetu Zagospodarowania Ziem Górskich PAN w Krakowie (1980–1998), a od 1998 r. wiceprzewodniczącym tej organizacji; członkiem – Polskiego Towarzystwa Nauk Agrotechnicznych (od 1994 r.), International Society for Horticulture Science (od 1974 r.), Prognosfruit (od 1991 r.), Polskiego Towarzystwa Nauk Ogrodniczych (od 2000 r.); wiceprzewodniczącym Towarzystwa Rozwoju Sadów Karłowych (1989–1994), a od 1994 r. przewodniczącym Zarządu tej organizacji, przewodniczącym Stowarzyszenia Rozwoju Ogrodnictwa Małopolskiego w Nowym Sączu (1997–1988), członkiem Związku Sadowników Polskich (od 1995 r.), członkiem (od 1995 r.), przewodniczącym (1997–2000) Rady Nadzorczej Lubelskiej Giełdy Rolno-Ogrodniczej w Elizówce k. Lublina, członkiem Rady Nadzorczej Centrali Spółdzielni Ogrodniczych w Warszawie.

 Był autorem ponad 600 publikacji, głównie z zakresu ekonomiki sadownictwa, w tym 55. oryginalnych prac naukowych, podręcznika, 5. książek i 10. broszur o tematyce sadowniczej i szkółkarskiej, 53. doniesień naukowych i ok. 480. artykułów popularnonaukowych. Promotor 40. prac magisterskich i 9. przewodów doktorskich.

 Zorganizował 50 ogólnopolskich i międzynarodowych konferencji oraz seminariów sadowniczych i szkółkarskich w Lublinie i w Limanowej, oraz około 1000 szkoleń dla sadowników, 30 wyjazdów szkoleniowych sadowników i szkółkarzy polskich do różnych krajów świata, m.in. Stanów Zjednoczonych, Indii, Japonii, Iranu, Kanady, Chin, Brazylii.

 Za działalność na rzecz polskiego ogrodnictwa, głównie sadownictwa otrzymał: Srebrny Krzyż Zasługi (1971 r.), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1978 r.), 2 nagrody Ministra Rolnictwa (1974 r., 1976 r.), nagrodę PAN (1974 r.), nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (1976 r.), nagrodę im. St. Staszica (1985 r.), medal Komisji Edukacji Narodowej (1996 r.), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2005 r.), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2012 r.) oraz wiele odznak regionalnych, spółdzielczych i resortowych.

 Panie Profesorze będzie nam wszystkim Pana bardzo brakować